Ξυράφια μ` αγκαλιάσανε, κοπίδες και μαχαίρια,
μα μείνανε μπαμπακερά τση μάνας μου τα χέρια

Δεν άκουσ` απ` τα χείλια σου μάνα μου ακόμη “όχι”
ω την παντέρμη τη μιλιά, ένα βελούδο το `χει…

Κανείς δεν είδε ποθενά ρυτίδα στο μπαμπάκι,
μόνο εγώ στο μάγουλο τση Μάνας μου… λιγάκι…

Δεν άκουσα για δε χτυπά αλλού ποθές καμπάνα,
ίδια μ` αυτή που σείστρο τζη, είν` η ευχή σου Μάνα

Δεν ξαναλέω Μάνα μπλιο γιατί δεν έχω μάνα…
χτύπησε του ξεχωρισμού για μένα η καμπάνα.

Όλα `ναι όπως τ` άφησες μα όλα είναι ξένα
αφού τα πάντα παίρνανε ουσία από σένα

Γιώργος Μανωλιούδης

Στη μνήμη της πιο όμορφης γυναίκας που γνώρισα,της Μάνας