Στη ζήση αυτή που τη μισούμε, στη γης αυτή που μας μισεί,
κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε, πόνε πικρέ και πόνε αψύ,
που μας κρατάς και σε κρατούμε·
σ’ αυτήν τη μαύρη γης και ζήση,
που περπατούσαμε τυφλά κι ανθός για μας δεν είχε ανθίσει
κι ούτε σε δέντρον αψηλά κρυμμένο αηδόνι κελαηδήσει,
ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα, όραμα θείο και ξαφνικό,
και γέμισε ήλιο, ανθόν, οπώρα, κελαηδισμόν παθητικό
όλ’ η καρδιά μας, όλ’ η χώρα.
Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει τούτ’ η γιορτή κι η Πασκαλιά!…
Έφυγες κι έχουμε ρημάξει ξανά και πάλι.
Η Πασκαλιά γιατ’ έτσι λίγο να βαστάξει!
Γεννημένος στο σημερινό Μπουργκάς της τότε Ανατολικής Ρωμυλίας, ο Βάρναλης υπήρξε κομμουνιστής και ενεργό μέλος της Εθνικής Αντίστασης μέσω του Ε.Α.Μ.. Οι επαναστατικές του διαθέσεις ήταν έκδηλες στα ποιήματά του όπως και η λεπτή ειρωνία του τόσο για κυβερνώντες όσο και για τον απλό λαό. Θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί (και) σατιρικός ποιητής ενώ είναι πολύ φανερή και η μουσικότητα των στίχων του. Άλλωστε μόνο τυχαίες δεν είναι οι πολλές μελοποιήσεις των έργων του. Όπως αυτή που εξυψώθηκε από την μαγική φωνή του Νίκου Ξυλούρη
Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί.