Τους ανθρώπους τους καταλαβαίνω καλύτερα από τα γραπτά τους, γι’ αυτό μαζεύω πάντα σημειώματα. Έχω φτιάξει ένα σεντούκι με κλειδί και σκαλιστό καπάκι και το γεμίζω με τα σημειώματα. Κάποιες φορές αληθινά, γραμμένα από κάποιον. Μα τις πιο πολλές δικά μου, καταδικά μου, γραμμένα από το δικό μου το χέρι κι ας μην αναγνωρίζω πάντα τα γράμματα. «Σ’ αγαπώ να προσέχεις», «Ήρθα αλλά έλειπες. Θα ξανάρθω», «Συγνώμη που δεν κατάλαβα», «θα μαγειρέψω εγώ το μεσημέρι», «Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις», «Εμείς θα αγαπιόμαστε μέχρι το τέλος»… κι ύστερα τα χωρίζω στα δύο, αυτά που έγραψα κι αυτά που δεν έγραψα. Φαντάσου όμως, είναι πολύ δύσκολο να τα ξεχωρίσω, έτσι που ανακατεύεται το φανταστικό με το πραγματικό, η επιθυμία με τη ματαίωση. Πάντα στο τέλος η στοίβα των δικών μου ξεπερνάει την άλλη, τι λέω; Την εξαφανίζει.

Γι’ αυτό σου λέω… να μου αφήνεις σημειώματα. Ζωντανά σημειώματα κι όχι μηνύματα στο κινητό και στο φ/β. Από τη γραφή ανακαλύπτεις τους ανθρώπους. Γράμματα που στοιχίζονται στη σειρά και άλλοτε χοροπηδάνε, άλλοτε κρύβονται τα φωνήεντα πίσω από τα σύμφωνα ή πέφτουν από τη γραμμή και μυξοκλαίνε. Στο κινητό ή στο φ/β, το έχεις προσέξει νομίζω, όλα τα γράμματα είναι τα ίδια, χωρίς φωνή, χωρίς χοροπηδήματα, χωρίς κλάμα. Όλα τα ίδια, λες και τα γράφει το ίδιο χέρι, χωρίς ψυχή. Να μου γράφεις, σε παρακαλώ, σημειώματα. Και πάντα στο τέλος να γράφεις υστερόγραφο. Λατρεύω τα υστερόγραφα γιατί πάντα ξεχνάω κάτι σημαντικό και το κλειδώνω σε υστερόγραφο. Για να είμαι σίγουρη πως θα το διαβάσεις. Στα σημειώματα οι άνθρωποι αγαπιούνται πιο όμορφα, πιο δυνατά. Λίγες λεξούλες, γραμμένες από το χέρι το δικό σου σα ζωγραφιά, και τα είπες όλα. «Σ’ αγαπώ να προσέχεις»! που σημαίνει και …σε χρειάζομαι.

Μα μη γράφεις ποτέ ημερομηνία, δε μετράω έτσι το χρόνο. Το χρόνο τον μετράω με σημειώματα. Το λες και τρέλα αυτό, μα έτσι έμαθα να τον μετράω. Όχι με σημειώματα που έστειλες μα με εκείνα που είναι σε αναμονή και δε θα έρθουν ποτέ. Μα τα περιμένω, και πολλές φορές τα γράφω, και είναι τότε που μπερδεύω την αλήθεια με το ψέμα και επιλέγω το ψέμα.

Μέσα στο σεντούκι μου είναι όλοι οι χρησμοί της ζωής μου… Με πιο δυνατό και αμφίσημο ετούτον: «αν μου δώσεις μια αγκαλιά θα νικήσω τη ζωή…»

Νικολέτα Ανδριανή