Η κίνηση, τουλάχιστον στον κεντρικό πεζόδρομο καλά κρατεί. Ίσως με λιγότερο χαμόγελο ,αλλά
μάθαμε και σε πιο δύσκολα. Τετρακόσια χρόνια τουρκοκρατίας ξεπεράσαμε. Κατοχή, πείνα, Χίτλερ και άλλα τόσα. Τα τρία μνημόνια του Σόϊμπλε και των φίλων μας των
Ευρωπαίων θα μας πτοήσουν;

 Ίσως με λιγότερο χαμόγελο, μπορεί χωρίς θέρμανση,
μερικές αυτοκτονίες ακόμη, αλλά ζούμε ημέρες αγάπης.

 Οι Τράπεζες πιστές στα
έθιμα της εποχής, μας παίρνουν τηλέφωνο για τα χρόνια πολλά. Ότι ακούγεται
πάνω σ’ αυτό, ότι δηλαδή εκβιάζουν τους μικροδανειολήπτες, είναι κακόβουλα
ψεύδη. Για τις εθιμοτυπικές ευχές, λόγω Χριστουγέννων, μας καλούν και για
τίποτε άλλο.

 
Να επανέλθω όμως στα της πόλης, όπου ο κεντρικός πεζόδρομος σφύζει από
ζωή. Άσε που είμαστε και η μοναδική πόλη σε όλο τον κόσμο με δύο
Χριστουγεννιάτικα χωριά. Από το ένα βγαίνεις και στο άλλο μπαίνεις. Το ζούμε
για τα καλά το έθιμο.

Υπάρχει και άλλο ένα έθιμο όπου φεύγουν οι καλικάντζαροι.Αυτό πότε επιτέλους θα το ζήσουμε;Λες και όλοι οι Καλικατζαραίοι του κόσμου μαζεύτηκαν σ’ αυτό τον τόπο.

Αλλά τώρα ζούμε την Ελπίδα ,την ελπίδα μήπως και μείνουμε ζωντανοί μέχρι τα Φώτα,αλλά τα Θεοφάνεια αργούν πολύ σ’ αυτό τον τόπο.

 Η κίνηση, τουλάχιστον στον κεντρικό πεζόδρομο καλά κρατεί,ίσως χωρίς χαμόγελο αλλά μάθαμε να περιμένουμε και πιο δύσκολα