Πάντα υπήρχε στα πρωινά πηγαδάκια για καφέ στο κέντρο της πόλης η απορία, «Πόσοι σκέφτονται σαν εμάς;». Δεν θα μπορούσα να ξέρω. Δεν τολμούσα και δεν με ένοιαζε να ξέρω. Από πού να ξέρω άλλωστε; «Δεν υπολόγιζα με τις καλύτερες προβλέψεις πως είναι περισσότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού». Είναι σκόρπιοι, είναι ρομαντικοί έλεγαν οι ΜΕΝ για εμάς. Ενώ οι ΔΕΝ μάς αποκαλούσαν «περιθωριακούς». Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών αλλά και το επικείμενο αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 7^ηςΙουλίου βοηθά να μάθουμε τον αριθμό. Να γίνει γνωστό το πόσοι είμαστε επιτέλους. Κοίτα, τελικά είμαστε περισσότεροι από όσο εκτιμούσαμε εμείς, λιγότεροι από τους ΜΕΝ και περισσότεροι από του ΔΕΝ. Είμαστε χιλιάδες. Χίλια μπουκέτα από αγιόκλημα και γιασεμί. Μπορεί να το θεωρείς λίγο, όμως, χίλια βραχιόλια από αγιόκλημα και γιασεμί, αρκούν για να μοσχομυρίσει ολάκερη η πόλη. Αλλά αν πάλι τα θεωρείς λίγα, δεν φταίω εγώ. Ψάξε στον εαυτό σου το γιατί. 

Θέλαμε να δυναμώσουμε τις φωνές ενάντια στο ξεδιάντροπο ξεπούλημα της πατρίδας. Αντιδράσατε μα βολευτήκατε, πεισθήκατε και τελικά γίνατε ένα με ένα κόμμα όμοιο με όλα τα άλλα. Ίδιο σαν όλα τα άλλα. Χωρίς χρώμα, χωρίς πρόσημο, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς στόχο, χωρίς προορισμό. Εμποδίσατε με επιτυχία την αύξηση των φωνών ενάντια στην κατοχή, γιατί μέσα σας πιστεύετε ή σας έκαναν να πιστεύετε πως δεν υπάρχει κατοχή. Διότι και εσείς επωφελείστε από τα αγαθά της κατοχής. Δεν έχετε καμία έγνοια, καμία ντροπή πλέον, μιλάτε με όλους όσοι μιλάνε την ίδια γλώσσα με εσάς. Καμωμένη από ξύλο και ξεπεσμό. Αν παρ᾽ ελπίδα χάστε την εξουσία, θα μείνετε γυμνοί. 

Έλληνα, μπήκες και παίζεις τον τζόγο της πολιτικής σου ζωής. Δεν καταλαβαίνεις πως μια μέρα θα σου ζητήσουν το λόγο. Τώρα έχεις έναν βουλευτή ο οποίος δεν έχει πει έστω και μία φορά στη ζωή του ότι «υπάρχει μνημόνιο» γιατί απλά το μνημόνιο αυτουνού του έδωσε φαΐ, γραφείο, αυτοκίνητο, μισθό. Έναν βουλευτή που  στέκεται δίπλα στους μετανάστες και όχι δίπλα σε εσένα. Διότι είναι από αυτούς ή έγινε από αυτούς που δεν τολμά να ρισκάρει τη ζωή του και να πληρώσει κάθε τίμημα για τα πιστεύω του. Γιατί απλά δεν υπάρχουν πιστεύω. Η χώρα χρειάζεται έναν άνθρωπο αγωνιστή που δεν πουλάει την ψυχή του στον διάβολο και όχι έναν υπάλληλο των ευρωπαίων που απλά κάνει καλά τη δουλειά του. Ο αγωνιστής φαίνεται με τη στάση του απέναντι στις εξουσίες. Για δες, έχει τέτοια στάση ο πρωθυπουργός σου; Ο νυν και ο επόμενος; Πότε στάθηκε δίπλα στους αδύνατους και απέναντι στους δυνατούς; Σε ποια εντολή δεν υπέκυψε; Τι έκανε μέχρι σήμερα ρισκάροντας την καρέκλα του ή ακόμα και τη ζωή του; Δεν μπορεί καν να σταθεί δίπλα στις δίκαιες ανησυχίες των πολλών γιατί απλά με την πολιτική που εφάρμοσε τις υπονόμευε. Αφού δεν έγιναν τίποτα από όλα αυτά από αυτούς που είχαν όλο το ελεύθερο από τον ελληνικό λαό να τα κάνουν δεν θα γίνου ποτέ, Απλά αλλάζουν θέση εκείνοι που χειροκροτούν και εκείνοι που βρίζουν 

Ο Αλμπέρ Καμύ αναφέρει για τους δήμιους στο βιβλίο του «Ο επαναστατημένος άνθρωπος» το οποίο γράφτηκε τη δεκαετία του 1940. Παλιά ο δήμιος ήταν δήμιος, λέει. Ενώ ο τωρινός δήμιος είναι φιλόσοφος δήμιος. Από τη μια σκοτώνει και από την άλλη αναφέρεται σε αγάπη για τον άνθρωπο, για απελευθέρωση όλων των ανθρώπων. Καταλαβαίνω το εξής, οι εκάστοτε εχθροί μας ήταν κακοί άνθρωποι και έκαναν μεγάλα κακά στην πατρίδα μας, αλλά δεν παρέκκλιναν καθόλου από τον δρόμο που βάδιζαν. Έκαναν τα πάντα γι’ αυτά που πίστευαν. Δεν έκαναν λιγότερα κακά από τους φανερούς εχθρούς της πατρίδας δεξιοί, κεντρώοι, δημοκράτες, αριστεροί που υπονόμευσαν το μέλλον της πατρίδας υπηρετώντας το προσωπικό ή κομματικό όφελος. Και μη μου πείτε πως δεν υπήρξαν τέτοιοι. Το αφήγημα του προοδευτισμού, της ανθρώπινης αξίας, και το υπέρμαχο της παγκόσμιας ειρήνης έχει πλέον ξεφτήσει. Όπως οι πραματευτάδες της θρησκείας καλύπτουν όλα τα εγκλήματα που κάνουν με τον Θεό, εκείνοι τα καλύπτουν με λόγια για τη σωτηρία, την ειρήνη, για το σωστό, για να μην πέσει η χωρά στα βράχια. Όλοι προσέχουν αυτά που λένε, πως τα λένε, που και πότε τα λένε. Αδιαφορώντας  για αυτά που κάνουν. Κανείς δεν κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Σαν τον «θρησκευόμενο» που κάνει την αμαρτία ξέροντας πως είναι αμαρτία και ο Θεός δεν του το επιτρέπει και μετά γονατίζει ζητώντας συγχώρεση.

Αλλά μήπως, λέω μήπως, κανείς από εμάς έκανε την αυτοκριτική του δέκα χρόνια τώρα; Δεν νομίζω. Κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη αλλά δυστυχώς δεν έμειναν μούτρα γιατί απλά μας τα έκαναν σαλάτα.-

Δορυς/Doris, Kατερίνη, 3-6-2019