Δε με κατάλαβες
Όλη τη νύχτα ήμουνα πλάι σου
Προσπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα
Πάλευα, όλη νύχτα.
Ο αγέρας επέμενε.
Άπλωσα τότε
Τις παλάμες μου πάνω σου
Σαν δύο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.
Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα
Δίχως χέρια τον κόσμο

Νικηφόρος Βρεττάκος. Ο ποιητής της ειρήνης και της αγάπης. Ο αφοσιωμένος αγωνιστής της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Ο προφητικός ποιητής. Ο ποιητής που ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Η ποίησή του είναι ελευθερία, είναι παρηγοριά, πόνος, αγάπη, θλίψη και χαρά… Είναι διδασκαλία. Αρμονία και σύνθεση. Διαβάζοντάς την γίνεσαι πιο συνειδητός άνθρωπος. Να, λοιπόν, η διέξοδος που έψαχνες! Η διέξοδος αυτή, σύμφωνα με το Βρεττάκο είναι ο άνθρωπος και η αγάπη, το τέλειο θαύμα της δημιουργίας

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη…
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους…
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σαν πέτρες που βλέπονται…
Όμως, εσύ…
Δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες…
Μες από μένα, κάτω απ’ τα τόξα μου…
Όπως κι εγώ… Προχώρησα ίσα, μες από σένα…
Κάτω απ’ τα τόξα σου…
Σταθήκαμε ο ένας μας μέσα στον άλλο, σα να ‘χαμε φτάσει…
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη λάμψη και κίνηση…
Σαστίσαμε ακίνητοι κάτω απ’ τη θέα τους…
Ήσουν νερό, κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες…
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες…
Όλες οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα δίχτυ που λάμπει…
Στα πόδια, στα χέρια, στο στήθος, στο μέτωπο…
Τ’ άστρα το βλέπουνε, ότι δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον…
Κατοικούμε τη γη.