Η Ελλάδας εδώ και πολλά χρόνια είναι ο τόπος των τετελεσμένων γεγονότων. Ο γέγονε -γέγονε κι ύστερα κλαίμε πάνω στις λάσπες ή τα αποκαΐδια. Όλοι οι πολιτικοί μας, όλοι αυτοί οι πολύχρωμοι φασιανοί, οι ημιμαθείς, ανεπάγγελτοι, αναίσθητοι «λυπούνται», «παρηγορούν», «πενθούν» και μιλάνε για «ανείπωτη τραγωδία» πάντα μεταφέροντας τις ευθύνες σε κάποιους άλλους. Ποτέ και για τίποτα δεν είναι υπεύθυνοι. Ποτέ δεν έχουν καμία ευθύνη και ενοχή. Ποτέ δεν παραιτούνται μόνοι τους. Παχύδερμα, γομάρια. Φτιαγμένοι δίχως τσίπα. Χωρίς καμία ευθιξία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αυτοσεβασμό. Υποταγμένοι στους έξω, οργισμένα θηρία για τους συμπατριώτες τους. Ποτέ δεν νιώθουν ενοχή ή τύψεις. Είτε κόβουν συντάξεις, είτε κόβουν περίθαλψη, αναπηρικά επιδόματα και αντικαρκινικά φάρμακα, είτε προδίδουν την πατρίδα και την ιστορία της, είτε προβαίνουν σε εθνικές υποχωρήσεις, είτε πλειστηριάζουν σπίτια φτωχών, είτε δεσμεύουν περιουσίες, είτε τους πιάνουν στα πράσα να παρανομούν, ποτέ μα ποτέ δεν φταίνε. Σκύβουν για λίγο το κεφάλι (μπροστά στις κάμερες), κάνουν μία σύσκεψη, βάζουν τα ελεγχόμενα κανάλια να μιλάνε για κυβερνητική κινητοποίηση και σε λίγα 24ωρα αλλάζουν ατζέντα και πιστεύουν ότι κανείς δεν θυμάται τι συνέβη.

Μόλις δυο μέρες πριν στην πατρίδα μας ήταν η επέτειος για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Ήταν η επέτειος της απομάκρυνσης των Απριλιανών δικτατόρων και  εγκαθίδρυσης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η καθιερωμένη δεξίωση πολύ σωστά ματαιώθηκε, αυτό έλειπε άλλωστε να γίνει, λόγω της εθνικής τραγωδίας. Όμως όλα αυτά που συμβαίνουν γεννούν ορισμένα σοβαρά ερωτήματα που θα μείνουν αναπάντητα και πάλι φαντάζομαι. Γιατί γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ενώ έχει καταλυθεί πλήρως επί μνημονίου. Γιατί μνημονεύουμε τη Δημοκρατία σε μια κατεχόμενη χώρα, την ώρα που Ευρωπαίοι επίτροποι και τραπεζίτες επιβεβαιώνουν πως υπάρχει σκάνδαλο Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Τι είδους Δημοκρατία έχουμε; Με τους Απριλιανούς Φρανκεστάιν που ελέγχονται πλήρως και υπακούουν τυφλά σε όλα τα κελεύσματα από το Βερολίνο. Τι σόι Δημοκρατία είναι αυτή που ένας πρωθυπουργός παίρνει ένα ΟΧΙ σε δημοψήφισμα το οποίο προκάλεσε ίδιος και οι συν αυτώ παρατρεχάμενοι και το κάνει γιγαντιαίο ΝΑΙ; Πόσο Δημοκρατία έχουμε όταν χωρίς να ρωτήσει κανέναν, χωρίς δημοψήφισμα, χωρίς νωπή λαϊκή ετυμηγορία παραδίδει το όνομα της Μακεδονίας, την ιθαγένεια και την γλώσσα στους Σκοπιανούς; Τι σόι Πρόεδρος Δημοκρατίας είναι αυτός που ευθυγραμμίζεται με όλες τις αντιλαϊκές και αντεθνικές αποφάσεις μιας κυβέρνησης που εκπροσωπεί πλέον μια άκρως αμφισβητούμενή λαϊκή πλειοψηφία;

Ο κρατικός μηχανισμός για μια ακόμη φορά σε μια άκρως επικίνδυνη, δύσκολη και ακραία κατάσταση για τους πολίτες, παραδέχεται πως ήταν απών ή αποδείχτηκε ανίκανος να σταθεί στο πλάι των πολιτών στα δύσκολα γιατί στα εύκολα τελικά μπορούν και μόνοι τους καλύτερα. Ούτε παραιτήσεις ούτε ευθύνες. Αντί αυτού η κυβέρνηση εξαγγέλλει χωρίς καμιά συστολή μέτρα για τους πληγέντες, η επιτομή της απόλυτης γελοιότητας και πολιτικής ηλιθιότητας. Προσέξτε, οι άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, τις περιουσίες τους και τη ζωή τους και η κυβέρνηση ανακοινώνει την απαλλαγή τους από τον ΕΝΦΙΑ το 2018. Τους δίνει την ύψιστη χάρη να υποβάλλουν τις φορολογικές δηλώσεις δύο μήνες αργότερα. Και, άκουσον-άκουσον για έξι μήνες ο φιλεύσπλαχνος πρωθυπουργός παγώνει τις βεβαιωμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές. Ανοίγουν επίσης, ρεφενέ λογαριασμό αλληλεγγύης με το δημόσιο και ιδιώτες για έργα αποκατάστασης της περιοχής. Καταλαβαίνετε τι μάσα έχει να πέσει.. Καταλαβαίνετε πόσα θα φάνε οι εργολάβοι φίλοι της κυβέρνησης εκτός αν πιστεύεται πως δεν υπάρχουν. Ό,τι έγινε στο παρελθόν στην Ηλεία, ότι έγινε με τους σεισμούς, ό,τι έγινε πρόσφατα στη Μάνδρα, που ξαναπλημμύρισε λίγους μήνες μετά.

Έχουμε τριήμερο πένθος και η κυβέρνηση ανοίγει τα γυμναστήρια για να μείνουν οι ξεσπιτωμένοι. Μέχρι στιγμής η Μέρκελ δεν έστειλε ούτε σέντσι. Πολλά τα συλλυπητήρια από ηγέτες, πολύ δάκρυ και κλάμα αλλά από τηγανίτα, δηλαδή από οικονομική βοήθεια τίποτα. Ο δε Ζάεφ που πριν λίγο καιρό ως μάνα εξ᾽ ουρανού, τσίμπησε τη συμφωνία των Πρεσπών, έστειλε 97.000 ευρώ, δηλαδή όσα θέλει για να επισκευαστεί ένα καμένο σπίτι ή μια κατεστραμμένη επιχείρηση στην περιοχή, ενώ ταυτόχρονα ενέκρινε την προσφυγή πολιτών του στο συμβούλιο της Ευρώπης για αποζημίωση εκατομμυρίων ευρώ από το ελληνικό9 κράτος για οικόπεδά και περιουσίες που δήθεν απώλεσαν από το Ελληνικό δημόσιο. Η φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη κυβέρνηση τέλος αποφάσισε να γίνει δημοσία δαπάνη η κηδεία των θυμάτων της. Κηδεύει όσους σκότωσε η αδιαφορία, η παραλυσία και το απίθανο πολιτικό ταλέντο εξαπάτησης όλων των κυβερνήσεων από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η χώρα αυτή πεθαίνει στα χέρια των ελεγχόμενων από το Βερολίνο πολιτικών. Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο κος Μητσοτάκης πήγε να παρηγορήσει και να συλλυπηθεί και τα θύματα πρώτος όλων των πολιτικών. Η απορία μένει σε πλήθος κόσμου, γιατί στη βουλή, χάνει τις όλες τις μονομαχίες από τον Τσίπρα. Γιατί δείχνει να φοβάται τόσο πολύ έναν τέτοιο τραγικό πρωθυπουργό. Ο Κυριάκος δεν θέλει να φύγει από την εξουσία ο Τσίπρας πριν το πει η κα Μέρκελ, τρέμει το ενδεχόμενο μη αυτοδυναμίας. Όπως και να ‘χει, ο σημερινός αρχηγός και εν γένει η αξιωματική αντιπολίτευση, εμφανίζονται λίγοι, πλήρως υποταγμένοι στους δανειστές, απόλυτοι υπάκουοι των Γερμανών και εμφανώς συγκρατημένος στον κ Τσίπρα. Φοβάται ότι ο Αλέξης θα του βγάλει κάτι πριν από τις εκλογές, κάτι παραπάνω από τη Novartis.

Σίγουρα και οι δύο πίνουν νερό από την ίδια βρύση. Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ τείνουν να είναι το πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο όσο μιλάνε τόσο πολύ γερμανικά. Φτάνει πια ο εμπαιγμός. Όποτε συμβαίνει μια τραγωδία, ο Αλέξης σπεύδει από όπου κι αν βρίσκεται να συντονίσει μια γελοία σύσκεψη (αν)αρμοδίων παραγόντων και ο άλλος ο Κυριάκος πηγαίνει επιτόπου, αγκαλιάζει τους κατοίκους και τους παρηγορεί. Έλεος πια!

Είναι βρικόλακες, είναι νεκροθάφτες σε μια κατοχική περίοδο. Είναι τέτοια η πολιτική κατάντια μας, είναι τέτοια η κρατική παράλυση, που πολλοί φοβούνται και προσεύχονται μη γίνει θερμό επεισόδιο με την Τουρκία και χάσουμε σε λίγες ώρες το μισό Αιγαίο. Ότι έγινε με τους Απριλιανούς «επαναστάτες» το 1974 και σε μια μέρα χάσαμε την μισή Κύπρο

Θεόδωρος Ψαλλίδας