Η καρδιά μου είναι ένα άδειο δωμάτιο. Δεν το άδειασαν άνθρωποι.
Δεν  το άδειασαν τα χρόνια. Το άδειασα
εγώ με τα ίδια μου τα χέρια. Το άδειασα και το έβαψα λευκό.  Ήταν πολύ μικρό για να χωρέσει τόσα άχρηστα
πράγματα. Ήταν πολύ μουντό για να αντέχω να περνώ τις νύχτες μου μέσα του. Είχε
ρωγμές , από μέσα τους ξεχείλιζε πύον  που έπνιγε κάθε όμορφο  άρωμα. Τις γωνιές  του κάλυπταν ιστοί. Ιστοί που τύλιγαν τα νεκρά
όνειρα μου . Τα κρατούσαν  σφικτά. Με
τρόμαζαν. Ήξερα ότι μια μέρα αυτοί οι μεταξένιοι ιστοί θα καταπιούν και εμένα.
Μια μέρα θα με σκοτώσουν , όπως σκότωσαν τα όνειρά μου. Θα με προσθέσουν στην
συλλογή τους . Θα με μετατρέψουν σε ένα έκθεμα , παραδομένο  στον χλευασμό 
των πολλών. Το άδειασα το δωμάτιο και το έβαψα λευκό… Έχει τόσο ορμή και
πάθος η ζωή για να την στριμώξω μέσα σε ένα βρώμικο δωμάτιο. Το άδειασα το
δωμάτιο και το έβαψα λευκό. Λευκό, το χρώμα του εξαγνισμού , το χρώμα της αναγέννησης.
Την άδειασα την καρδιά μου… Τώρα πια υπάρχει χώρος για μένα μέσα της… Την έβαψα
λευκή… Τώρα  μπορώ να ζωγραφίσω πάνω της ένα
νέο μέλλον. Ένα μέλλον  στα χρώματα που
μου ταιριάζουν… 

ΣΙΣΣΥ ΜΑΚΡΙΔΟΥ