Χριστούγεννα λοιπόν… με όλους τους συμβολισμούς περί ζωής και θανάτου… περί σωτηρίας και ελπίδας… με όλα τα φώτα που σκιάζουν τον ανθρώπινο πόνο… ευχαριστώ… δε θα πάρω…
«Εσύ φταις, φώναξε, εσύ! Εσείς όλοι οι καλοπροαίρετοι, οι καλοχορτασμένοι, οι αδιάφοροι. Εγώ σε ήθελα να πεινάς, να ‘χεις παιδιά και να πεινούν, να κρυώνεις, να κρυώνουν, να θες να δουλέψεις και να μη σου δίνουν δουλειά. ‘Οχι να μου σεριανίζεις από πολιτεία σε πολιτεία, να χάσκεις στα Μουσεία και στις παλιές εκκλησιές και να κλαις κοιτάζοντας τ’ άστρα, γιατί σου φαίνονται πολύ όμορφα ή πολύ φοβερά. Μα χαμήλωσε τα μάτια σου, κακομοίρη, κοίταξε στα πόδια σου ένα παιδί που πεθαίνει!»
 Ν. Καζαντζακης
κοίταξε ένα παιδί που πέθανε… Όχι… δε θα πάρω από τα Χριστούγεννα σας…