Τόσα χρόνια πέρασαν σαν το κρότο μιας συνχωρδίας μέσα από το μυαλό μου και ήρθε το ξημέρωμα της ζωής  …

Όλα θολά και το κεφάλι μου βαρύ από την νάρκωση…

Κάπου ενδιάμεσα στον χώρο και τον χρόνο όλα θυμίζουν πίνακα του Νταλί …

Αιωρούμενος πλέον στο ποτέ και στο ξανά …

Τι έχεις να πεις για έναν άνθρωπο  που δεν γέννησες ούτε σκότωσες ..;

Σακατεμένα  φιλιά τσούζουν το δέρμα μου !

 Μην με κοιτάς !

Φτύσει μέσα στον βόθρο της σιωπής…

Φτύσε και προχωρά  σε ένα αύριο βουτηγμένο στο πύον …

 Ίσως κάπου εκεί με συναντήσεις …

ΣΙΣΣΥ ΜΑΚΡΙΔΟΥ