ΤΟΠΙΚΑ ΠΙΕΡΙΑΣ |
3 Απριλίου 2017
Facebooktwitterlinkedinmail
Στάθηκα απέναντι από το δημαρχείο βλέποντας με μάτια υγρά, σκοτεινά. Ένα ξέφτι του χρόνου κάθισε στα μαλλιά μου. Γύρω ακούγονταν ήχοι μηχανικοί. Η λαχτάρα είναι σαράκι που σιγοτρώει. «Δε θα σου μιλήσω», υποσχέθηκα στην ανάγκη μου και κράτησα την υπόσχεσή μου. Τα μάτια σου μόνο, κι αν το φέρει η ώρα, να κλέψω ένα χαμογέλιο σου, έστω δοσμένο αλλού.
Ανάβω τσιγάρο… κρυμμένη στο απέναντι παγκάκι, ανάποδα καθισμένη… πατάει γκάζι η καρδιά και το μυαλό. Κάθε γκαζιά και μια απάτη. Ο έρωτας αυτός δεν έχει παράσημο κι εγώ ψάχνω, σιγά – σιγά, μια έστω αιτία για να αγαπηθώ. Το τσιγάρο καίει στα δάχτυλα… κάθε ρουφηξιά και μια ματαίωση… Να άλλαζε η ζωή με ένα τσιγάρο! Να άλλαζε η ζωή σε ένα παγκάκι! Να άλλαζε η ζωή με μια ευχή! Μα οι στιγμές γίνονται ρωγμές και μπάζουν παγωνιά. Και τις μπαλώνω, όλο τις μπαλώνω και τις ξαναράβω, να κρύψω κι άλλο το μαράζι. 


Αργείς, δεν έρχεσαι, αδύνατον να σηκωθώ, να κάνω δέκα βήματα μέχρι απέναντι στο σούπερ μάρκετ, κάτι να πιω… δε φαίνεσαι… αδύνατον να κινηθώ… «κι αν φανεί?», αν χάσω τη στιγμή? Κάτι να πιω… να υψώσω ποτήρι στη «συνάντηση» ή σε αυτούς τους έξι μήνες που κύλησαν και το λίγο – λίγο έγινε πολύ και ξεχείλισε η υπομονή… Και σε νιώθω, σα μια ψυχή που με συνάντησε μέσα σε καταιγίδα και με το πανωφόρι της σκέπασε τη δική μου. Έτσι, χωρίς ταυτότητα. Να πιω, στο σχοινί που δεν άντεξε τη θαλασσοταραχή… στο χάρτη που λάθεψε την πορεία… στην πεθυμιά που το σημάδι της άφησε… στις μικρές αγωνίες που γέλασαν και έκλαψαν…
Ανάποδα καθισμένη στο παγκάκι, με τα πόδια περασμένα κάτω από την πλάτη του, παλεύω με την αμετροέπεια και την απρέπεια του έρωτα. Με χαζεύω επίμονα, δε με αναγνωρίζω. Ο χρόνος, χωρίς οίκτο, βιάζεται. Η ώρα περνά, φάνηκες, δε φάνηκες, δεν ξέρω. Τα αυτοκίνητα όλα ίδια στο διάβα τους, χωρίς ένα ξεχωριστό, το δικό σου. Οι άνθρωποι ίδιοι στην καθημερινότητά τους, αδιάφοροι, χωρίς τη δική σου παρουσία. Το υγρό των ματιών μου διαθλά τις εικόνες και σκοτεινιάζει σε αδιέξοδο… άτιμα παραμύθια που με μεγαλώσατε.

….μα ξαφνικά, όλες οι ζωές των άλλων έγιναν μετριότητες και η δική μου η πιο σημαντική από όλες … είσαι εκεί. Στο κέντρο του κάδρου, στο κέντρο του σύμπαντος. Του δικού μου σύμπαντος. Ταράζεις την ηρεμία της ψυχής μου πριν την καταιγίδα, μέσα σε μια βουβή μυσταγωγία σε αποκόβω από τον κόσμο, σε μεταφράζω στη γλώσσα μου, σε ερμηνεύω στην ανάγκη μου. Μιλάς – φωνούλα αγαπημένη δε σε ακούω – εξηγείς ήρεμα σε ένα δίδυμο ανδρικό, ντυμένο με σακάκι και μπουφάν. Δε σε ακούω. Αν γυρίσεις μπορεί να συναντήσω το βλέμμα σου. Η σκέψη αυτή και μόνη ανοίγει την τσάντα μου, ψάχνει τσιγάρο, να κρύψει στον καπνό την αγωνία της επιθυμίας… αν γυρίσεις… μα ο άνδρας με το μπουφάν σε κρύβει… τον μισώ που σε κρύβει… τον ευγνωμονώ που με κρύβει. Ας άλλαζε η στιγμή με μιαν ευχή. Αλλάζει… ο άνδρας χαιρετάει και φεύγει προς το μέρος μου. Γυρνάς, κάτι του λες, δε σε ακούω… τόσες στιγμές κουρέλια φτιάχνουν έναν απέραντο ορίζοντα, τα μάτια σου. Ίδιες οι χάντρες των ματιών σου? Ίδιο το ανάλαφρο χαμογέλιο σου? Χωρίς μπαλώματα το βλέμμα σου? Η ματιά δε φτάνει ως εκεί. Μα φυλακίζει για πάντα, για πάντα! την παρουσία σου. Αγαπημένη όραση της ψυχής μου, αλάνθαστη όραση της ψυχής μου… είσαι εκεί.
«Χρειάζεσαι κάτι» ακούστηκε η φωνή δίπλα μου… χαμογελάω αρνητικά πίσω από το δάκρυ μου… δεν είσαι πια εκεί… η στιγμή παγιδεύτηκε… δε με είδες… σε είδα…
«Θα έρχομαι κάποτε – κάποτε εδώ… να κοιτάς το παγκάκι αν μπορείς, μόνο τόσο δα, να συναντιούνται τα μάτια μας. Να χαϊδεύουν μαζί το χρόνο… να τον καλοπιάνουν… να του λένε ψέματα…»
Νικολέτα Ανδριανή