Αντίο αγαπημένε μου
κρατάω μονάχα εκείνα τα μεθυσμένα απογεύματα
που σαν τρελή περίμενα να με περάσουν στο σκοτάδι
στο σκοτάδι που έσβηνε τα πάντα γύρω μου
κι άφηνε θέα μονάχα στο δικό σου πρόσωπο.
Δεν θυμάμαι πια που σε πρωτοσυνάντησα
θαρρώ σε κουβαλάω μαζί μου στα πέρατα της ερημιάς
και σε κουμπώνω σε όλες τις κουμπότρυπες της αλητείας.
Αντίο αγαπημένε μου
έρχεσαι πια σαν απώλεια κι επιβάλλεις απουσία
το πρόσωπό σου – πιο καθαρό από ποτέ –
κολλάει στο κούτελο ημερομηνία ταυτότητας
κι εγώ σωπαίνω…
Παράφρονη σιωπή συνεγείρει στεγνές
από υγρή επιθυμία τις τελευταίες μας στιγμές
δεν έχει χώρο τ’ όνειρο ν’ ανθίσει.
Αντίο αγαπημένε
επιτέλους
νεκρή
Νικολέτα Ανδριανή
πρωτο φιλι