Facebooktwitterlinkedinmail
Αντίο αγαπημένε μου
κρατάω μονάχα εκείνα τα μεθυσμένα απογεύματα
που σαν τρελή περίμενα να με περάσουν στο σκοτάδι
στο σκοτάδι που έσβηνε τα πάντα γύρω μου
κι άφηνε θέα μονάχα στο δικό σου πρόσωπο.
Δεν θυμάμαι πια που σε πρωτοσυνάντησα
θαρρώ σε κουβαλάω μαζί μου στα πέρατα της ερημιάς
και σε κουμπώνω σε όλες τις κουμπότρυπες της αλητείας.
Αντίο αγαπημένε μου
έρχεσαι πια σαν απώλεια κι επιβάλλεις απουσία
το πρόσωπό σου – πιο καθαρό από ποτέ –
κολλάει στο κούτελο ημερομηνία ταυτότητας
κι εγώ σωπαίνω…
Παράφρονη σιωπή συνεγείρει στεγνές
από υγρή επιθυμία τις τελευταίες μας στιγμές
δεν έχει χώρο τ’ όνειρο ν’ ανθίσει.
Αντίο αγαπημένε
επιτέλους

νεκρή
Νικολέτα Ανδριανή