Η αμφιβολία για τον σκεπτόμενο άνθρωπο είναι  ότι και η ανάσα του,χωρίς αμφιβολία δεν έχει ανάσες ,δεν έχει ζωή .Το αστείο όμως είναι πως αυτή η αμφιβολία οδηγεί στην μιζεροποίηση  της ίδιας της ζωής
Μια στάλα αμφιβολίας στον ανθρώπινο σκεπτικισμό ,είναι σαν το λάδι στις σύγχρονες μηχανές,ότι μηχανή και αν είναι χωρίς λάδι χαλάει σκουριάζει  και ακινητοποιείται.
Τέτοιες μηχανές υπάρχουν πολλές ,όμορφες ,αλλά σκουριασμένες
το περιτύλιγμα καλό, αλλά το μέσα πεθαμένο,σαν τις συνειδήσεις των ανθρώπων ,συνειδήσεις όμορφες ,πλούσιες σε λουλουδάκια, σε φεγγαράκια και χιλιάδες άστρα, αλλά νεκρές πεθαμένες σκουριασμένες .
Και έτσι η αμφιβολία έρχεται και πιάνει νεκροταφείο νεκρών μηχανών, και έτσι η αμφιβολία πιάνει πάτο συντροφεύοντας τη συνείδηση.
Όχι δεν είναι νέο το φαινόμενο,πάντα έτσι ήταν, πάντα έτσι γινόταν, από τη γέννηση αυτού του κόσμου και μην τρέφεται αυταπάτες ,αυτός ο κόσμος δεν θα πεθάνει ποτέ,
αυτός ο κόσμος χρειάζεται νεκρές συνειδήσεις ,απ αυτές τρέφεται,αυτός ο κόσμος είναι σαν  τις μηχανές ανακύκλωσης,είναι η μόνη μηχανή που δεν χρειάζεται λάδι,εκεί μέσα πετιούνται
οι συνειδήσεις και μετά το τέλος είναι γνωστό ,συνειδήσεις όμορφες ,πλούσιες σε λουλουδάκια σε φεγγαράκια και χιλιάδες άστρα αλλά νεκρές να κυκλοφορούν σαν ζόμπι ανάμεσα σε ζόμπι.
Αυτή είναι η ροή της ζωής που τελειωμό δεν έχει,και όσο και να αμφισβητείς, όσο και όσα και αν μαθαίνεις, μη ξεχνάς πως η αμφιβολία οδηγεί στη μιζεροποίηση της ίδιας της ζωής.