Το ψυχικό τραύμα δεν είναι πάντα “κακό”, ειδικά όταν μπορεί να διοχετευτεί σε μια καλλιτεχνική δημιουργία. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει ο ψυχίατρος-ζωγράφος, Παύλος Βασιλειάδης, σε έρευνα του με θέμα “Ψυχικό τραύμα και εικαστικές τέχνες”, στην οποία συσχετίζει γεγονότα που βίωσαν κατά το παρελθόν διάσημοι ζωγράφοι με έργα που δημιούργησαν, όταν είχαν  φτάσει σε  επίπεδο καλλιτεχνικής  ωριμότητας.
«Στην Ψυχιατρική θεωρούμε ότι η τέχνη παράγεται μέσω  διαφόρων ασυνειδήτων μηχανισμών. Ο πρώτος από αυτούς είναι η παλινδρόμηση  στην υπηρεσία του “εγώ”. Είναι ένας  ψυχολογικός μηχανισμός, που τον ανέφερε ο Αυστριακός ψυχαναλυτής Ερνστ Κρις (Ernst Kris). Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο καλλιτέχνης “βουτάει” κατά κάποιο τρόπο σε εμπειρίες που είναι ασυνείδητες, αλλά το κάνει κάτω από τον έλεγχο του “εγώ”. Αυτές οι εμπειρίες μετουσιώνονται, δηλαδή αλλάζουν μορφή και στην προκειμένη περίπτωση, στη  ζωγραφική, μορφοποιούνται. Αυτή είναι η διαδικασία, η δημιουργία τέχνης, όπως το βλέπουμε εμείς οι ψυχίατροι»