Αν κάτι πολύ λάτρεψα είναι η απροσδιόριστη θλίψη μου.

Δεν αντέχω τους ατσαλάκωτους ούτε εκείνους που δεν
σταματούν ποτέ να χαμογελάνε

Μου αρέσει η χαρά, αλλά την προτιμώ ανθρώπινη,
πλαισιωμένη από θλίψη, απογοήτευση και βαρεμάρα, την προτιμώ αληθινή

 Όχι συσσωρεύσεις αδιάφορης ευτυχίας που παγιδεύει τις αισθήσεις σε αντανάκλαση ζωής

 Μα ο πόνος ο ανεκλάλητος, στεγνός και σιωπηλός, που ανοίγει διάπλατα το βάθος του γκρεμού και με πετάει στον κίνδυνο.

Τίποτα πλέον δε μπορεί να
μετρηθεί , ποιο το νόημα άλλωστε;

Τώρα τα πάντα προσμετρήθηκαν την άρνηση

Άραγε αυτή είναι η μοναξιά των παράξενων ή η δικαιοσύνη του κόσμου;

 Λες και έχει καμία σημασία !

 Όχι φτηνές υποθήκες για το αύριο που φέρνουν σε
λάθος προσανατολισμούς

 Κι αν υπάρχει κάποιος λόγος για να βαφτίσω κάτι  “δικό
μου”, είναι που απομένει κάτι για να δώσω

Μοίρα καλύτερη, μέσα στη
νύχτα, δε μου τάζει.